NEGUA SARTU ZAUKU

Nun dire lehengo asteko denbora zoragarri haiek ?

Gaurko hau astindua ibilki da. Aize hotz boladak eta euri ehasoak nuiz nahi.

Oraintxet behertan aditzen ditut kazkar pikorrak teillatuaren gainean potikoka.

Eta gu, emen, jende eta animale, gozo gozo etxe zahar honen pareta lodien gehizean.

Ortziraileko hartua ginuen eguna. Baino ez dakit nundik norat, erdaraz lotu naiz nere bertze kronika honetan, eta ez dut astirikan izandu.

Zen eta asten naizenian, ezin gelditua izaten naiz... Konparaziotat, horen bat badutela hartzen dut buruan, eta denbora airian pasatzen nau elkarrekin hola kalakan hasten genian !

Ain naiz ongi emen idazten lotzen naizenian. Barkatu beharko nauzue beraz nere luzetasun ero failuak. 

Lagun artean bezala behar dugu elkar antollatu. Batenak eta bertzehenak ez sobera punttuetan segituz, ez da ala ?

Dena dela, gaurko hontan, emen naiz, zuek denekin. Ero hikin, bakarra baldin ba haiz. Eta ez baldin bada iñor, nere buruakin, karaz, kara.

Giroa barrenian egoteko obena da. Gure Jaizkibel zaharrak ahal dituenak eginik ere, ez ditu laino tzarrak geldizitzen ahal.

Kara beltza erakusten zaiku.

Zeruak fite aldatzen dire, haize zakar honen bufadekin.

Beharrik ez dutela deus presakorik kanpoan egiteko gaur...

Eta bihar, biharkoak !

To, barreneko arremanetan garen kasuan, erakutxi behar zauztet nere kui ederra.

Badakizue baditutela zonbait behi. Eta heiek pazkatzekoetan negu denboran, egiten ditut zonbait kultur Agorretako lurretan.

Belar idoretik gaine, ematen diotet nere behieri jateko fresko pitta bat. Ongi sendi dezan nere damak...

Egiten ditut aza arbia, eta beterraua. Lehengo urtean, nere aza arbi landa, egun batzuen barne seko konsumitu zen. Eta gelditu nintzen, deus jateko freskorik gabe negu sartzean. Zer pena ! Ain ongi etorria zena nere arbi ederra !

Zer nahi zue, hola da kanpaindarren bizia. Naturalezak manatzen du, eta haren arabera egin behar...

Beharrik, nere senarra Landestarra dut. Eta han egiten dituzte ektarak eta ektarak karrotez. Bastanarrea, erraten dela justu iduritzen zait. Baino nik, karrota erraten diot. Nere euskera ez dela seko akademikoa ohartuak zaizte aspalditik, segur naiz.

Hortaz ere, barkamenak galdetzen zaizkizuet. Lagun artean... tatati eta tatata, badakizue !

Orduan, gizon on honek, lehengo negu beltz hartan, ekarri nauzki besatraka karrotak, sobera haundiak ero gaizki formatuak zirenak jendeeri saltzekoetan. Aprotxatzeko manera neretzat, eta nere behi gaixoentzat nehu guziko jateko ona.

Aditu behar ziren, karaska karaska, karrota jaten. Egiazki gustokua zuten, eta ikusi behar zen ze pelaje lehun lehuna bildu zuten lehengo nehu hortan, ainbeste karrota janez !

Aurten haatik, ez nuen pintura bera izagutu nahi. Arbia utxa egiteko partez, nere kulturak dibertitu ditut.

Egin ditut bi klase aza arbi, paristarra eta emengoa, betterau gorria eta ferdea. Aski ongi eman dute.

Hoiken gain, erain ditut xoro bat bete kui azi. Hori bai gauza errexa dela ! Maiatzen hastapenean aziak bota, bizpahiru antxur aldi pasa, eta illabete baten barne landareak lurra tapatzen dute. Hortik aintzin, ez dute deusezen lanik galdetzen. Zer errestasuna !

Harritzen naiz nola ez den gehio kuia enpleatzen animaleak pazkatzeko negu partean.

Nik, eremu ttiki batean, gutxi gehio ektar baten amarretik batean, 200 kui eder bildu ditut. Denetatik erainak nintuen. Arrundak, luziak, ferdeak, gorriak, izaten ahal den kui klase guztietatik.

Zer edertasuna, loditzen ari ziren ahalian fruituak baztertzen zitutenian osto zabalak ! Orduan ez nintzen potretetan atrebitzen orain bezala. Bertzeala, segur erakutsiko nintuela deneri nere kui ezin parekatzekoak !

Kui guzi horiekin pazkatu ditut nere sei behiak abantxu lau illetez, belar idorretik gain.

Eta aste honetan, asi behar dut azkenekoa.

Ederrena. Deneri erakustekoetan orain arte atxiki dutena :

Ikusten duzue  kui hori ?  Jakin zazue bazterreko biek ogei eta amar kilo inguruan direla. Hau ez dut pisatu. Iñork ez du altxatzeko talenturik izandu, inguruetan diren balentrietako denen artean...

Nehorrek landatik ekartzeko aski lan izandu dut. Baditu metra bat eta gehio luze, eta larogei bat zentimetro alturian.

Saietsian ikusten diozuen marka horiek, behi baten asikiak dire. 

Kuiak urriaren erditxuetan sartu nintuen. Orduan, oraindikan behiak kanporat ateratzen nintuen egunero. 

Nere ustez, aski gehizatuak nintuen nere kuiak, ehiaren puntan. Baino, nere Pintta Mona, (geroxio aipatuko zauztet), behi betroin lotxarik gabeko bat, lepoa luze luze tiratu eta alletu zen azalari kroska bat egiterat. Eta gehio ere, ni ohartu baino leheno zertan ari zen nere behi gormanta !

Beharrik, nere kui ederra bere burua defenditzeko indarrak atxeman zituen. Azala berritu zuen asiki egina zuen tokitik, eta ikusten diozue bere gerlako sinaileak.

Azken egunetan dago nere kui erreina.

Auskalo elduden urtean bertze holako bat azitzia lortzen duten...

Oraingo emen uzten zauztet.

Ez dut burutik ahantzia Legorburu seme alaben istorioa.

Laster hartuko dugu berritz heien berri.

Pasa zue ongi eta laster arte !